To historia o miłości siostrzanej, która przerodziła się w miłość matczyną. Główny bohater, Wiktor, jest mądrym nad wiek chłopcem, mającym na wszystkie życiowe sprawy wypróbowany sposób: jak najwięcej przytulać się do mamy.

Antosia marzy o tym, żeby w przyszłości pisać scenariusze filmowe. Robi zdjęcia i kręci filmy, na których uwiecznia swoich najbliższych. Od śmierci Taty fotografie stały się dla niej czymś więcej niż tylko zapisem obrazu, pamiątką danej sytuacji.

W małej miejscowości niedaleko Rzeszowa, w domku na wzgórzu, z którego rozciąga się widok na okoliczne pola, mieszka rodzina doświadczona przez los.

Nie poznałyśmy się osobiście, a rozmowa przez telefon odbiera wiele możliwości. Za to wyczula na niuanse, które w innych okolicznościach mogłyby umknąć.

Kinga, Kinia, od sześciu lat podopieczna Funduszu Dzieci Osieroconych – najpierw jako siostra przewlekle chorej Wiktorii (zm. w marcu 2009 r.), potem jako dziecko przez swoją siostrę osierocone.

W lutym 2009 roku, na oddziale stacjonarnym Hospicjum im. ks. E. Dutkiewicza SAC w Gdańsku, umarł Leszek Labuda, osierocając dziesięcioro dzieci. Najstarsze miało wówczas 26 lat, a najmłodsze – pięć.